Levo coleccionando moedas dende que tiña sete anos. Na miña colección hai moedas de diferentes lugares e épocas, pero non é para nada equiparable á do protagonista deste relato.
Dise que unha
persoa segue viva sempre que a recorden. É imposible que nos acordemos de todos
os nosos antepasados e posiblemente algún día todos quedemos no olvido coma
eles. Sen embargo, hai unha persoa que coñece a todos aqueles que xa non están
con nós, que veu pasar diante dos seus ollos as caras de todos os nosos
antepasados, quenes tiveron que contratar os seus servizos, a cambio dunha
moeda, para facer un viaxe sen volta.
El é a persoa que
oíu as ultimas palabras ou o ultimo silencio dos nosos seres queridos, coñece
as testemuñas daqueles que nada teñen que perder por contar a verdade, xa que
están mortos. Este último é o caso do meu sexto avó Antonio Bocelo que un día
repentinamente veuse pechado nunha néboa. Andou quilómetros e quilómetros sen
un rumbo fixo intentando atopar algún elemento orientativo, algo que lle
servira para recoñecer o lugar onde estaba, pero nada. Mais tarde, chegou a un embarcadoiro e comezou
a darse conta do que pasaba. Xa se acabara todo, o traxecto da súa vida chegara
ao fin, nada podía facer el para cambiar esa situación, a única opción era
resignarse. No embarcadoiro había un home ben vestido murmurando palabras en
baixo, con cara de enfado, como se ainda non chegara a comprender o que estaba
a sucederlle. Entón, a tranquilidade das augas do embarcadoiro veuse alterada,
e de entre a espesa néboa apareceu unha barca con forma de drakkar con madeira
moi gastada pola humidade. O barqueiro, que se facía chamar Caronte, sacou da
súa túnica negra unha lista con dous nomes e empezou a pronuncialos para que
subiran á barca en orde. O home de vestimenta elegante ao ver que non iba ser o
primeiro en subir indignouse e tirou a súa moeda a auga a vez que subía na
barca sen nigún permiso, pero en canto puxo un pe na embarcación o barqueiro
agarrouno coas súas xélidas mans e tirouno a auga. Antonio polo contrario pagoulle
ao barqueiro cunha moeda gastada de catro maravedís, coa cara de Fernando VII e
cun ano inscrito (1833) e subiu a barca. O home saleu da auga asustado, pediulle
desculpas ao barqueiro e preguntoulle se podía subir. O barqueiro, sen dicir
nada, expendeulle a man para que lle dese a moeda. O home explicoulle que non
tiña mais moedas e o barqueiro non precisou escoitar mais para comezar a remar.
A medida que a barca se alonxaba do embarcadoiro o home empezou a poñerse
nervioso, a chorar e a berrar – Isto non pode estar pasando! Son o elixido por
deus! Son un rei! -.Foi cando Antonio se decatou, aquel home era o que aparecía
retratado na moeda que lle entregara a Caronte.
Aquí deixo un enlace á miña árbore xenealóxica.
Aquí deixo un enlace á miña árbore xenealóxica.
No hay comentarios:
Publicar un comentario